Çocuklardaki İstek Neden Bizde Yok?
Çocukluğumuzdaki istek ve arzularımızı koruyabilmiş olsaydık; şimdiki konumumuz belki daha farklı olurdu diye düşünüyorum. Çünkü bizler bir şey istediğimiz zaman karşımıza çıkan en küçük engellerde; ya onu istemekten vazgeçeriz yâda onu elde etmek için fazla gayret göstermeyiz.
Bizler isteklerimizi çocukluğumuzdaki gibi arzulayarak istemiş olsaydık ne güzel olurdu. Yine isteklerimizi elde etmek için karşımıza çıkan engellerle, çocukluğumuzdaki gibi mücadele etmiş olsaydık inanın o zamanki konumumuz şimdiki konumumuzdan daha farklı olurdu.
Bazen düşünüyorum da acaba bizi bu şekilde mi yetiştirdiler? Uslu uslu oturan, hiçbir şeye karışmayan, büyüklerin her dediğine sorgulamadan kabul eden biri mi olmak istendik. Yâda risk almamak adına "…bin nasihati" mi yeğledik. Yahut önümüze bir engel çıktığı zaman mücadele etme yerini pes eden, araştırıp soruşturmak yerine kimseyi rahatsız etmeyen, bağımlı, hazırcı ve eldekiyle yetinmemiz mi öğretildi.
Her şeye rağmen bazı insanlar etliye sütlüye karışmak istemezken, bazı insanlarda tuttuğunu koparacak özellikler vardır. Bunu ister genetiğe bağlayınız, ister yetiştirme şekline bağlayınız, isterseniz toplumun değerlerine bağlayınız.
Sonuç ne olursa olsun ve sonucu neye bağlarsanız bağlayınız, çocukların isteklerini gerçekleştirmede ve buna bağlı olarak engeller karşısında mücadelelerinde bizlerinde çocuklardan öğreneceğimiz birçok şeylerin olduğunu düşünüyorum.
Çocukların istediklerini aldırma ve dediklerini yaptırma konusunda ağlamalarına, sızlanmalarına hepimiz şahit olmuşuzdur. Çocukların olmadık isteklerine karşı; "yok yok"un, "hayır"ın, "sus"un, nasihatin ve hatta cezanın dahi fayda etmediği biliyoruz. Çocukların olmadık istediğine karşı bizim tepkimiz ise; sadece "al şunu da, kapat çeneni" olur.
Arabayı yeni aldığım zamanlarda, kızımı okuluna yürüyerek götürmek için yola çıktığımda, üç yaşındaki oğlum arabayı görünce "dıgıdığıma (arabaya) bineceğim" diye ağlamaya başladı. Hatta kendini yerden yere atmaya, yerlerde yuvarlanmaya başladı. Kucağa almak fayda etmediği gibi yoldan gelip geçenler onun içinde çok da önemli değildi. Onun tek isteği vardı, o da arabaya binebilmekti. O da olmayınca isteğini elde etmek için kendince yapabileceğinin en iyisini yapmak adına karşısındakini pes ettirebilmektir.
Benim bu olayda dikkatimi çeken şey, biz yetişkinlerin haklı isteklerini gerçekleştirmede hangi birisini bu kadar istekle isteyebildik. Eğer biz yetişkinler, istek ve arzularımızı bu şekilde istemiş olsaydık önümüze çıkan engeller bizi yıldırmadığı gibi yoldan gelip geçenlerin garip bakışlarına aldırmadan cesaretle yolumuza devam ederdik.
Biz yetişkinler olarak hepimizin çocuklardan öğrenecek çok şeylerin olduğunu düşünüyorum. Keşke onlardan öğrenecek bir şeylerimizin olduğunu anlayabilip farkına varabilsek. Bu farkındalığımızı da davranışa dönüştürebilsek. İnanın o zaman amacımız, cesaretimiz, güvenimiz,hedefimiz…. farklı olduğu gibi konumumuz, statümüz,… hatta hayatımız şimdikinde çok daha farklı olurdu.
Neden olmasın? Çünkü olmayacak bir nedenimiz olmazdı.
